【หุ่นเชิดนั่งสมาธิกำลังนั่งสมาธิ พลังอาคมของเจ้าก้าวหน้าขึ้นเล็กน้อย】
【ผู้รับใช้ภูตไม้ตรวจพบผู้บำเพ็ญมารกำลังใกล้เข้ามา...】
【หุ่นเชิดนกฮัมมิ่งเบิร์ดเปิดฉากการโจมตีแบบเต็มพิกัด กวาดล้างศัตรูผู้รุกรานจนสิ้นซาก...】
......
คนชั้นสูงใช้คน คนชั้นกลางใช้ปัญญา คนชั้นต่ำใช้แรงงาน
ในฐานะนักเชิดหุ่นนาม ซูชิง เขาไม่ใช่ท่านใหญ่ในโลกบำเพ็ญเซียน ไม่มีผู้บำเพ็ญให้โขกสับ จึงทำได้เพียงพึ่งพาการขูดรีดเหล่าหุ่นเชิดเพื่อแสวงหาชีวิตอมตะในโลกบำเพ็ญเซียนอันแสนจะอัตคัดนี้
ข้าเป็นนักเชิดหุ่นคนหนึ่ง การใช้หุ่นเชิดต่อสู้มันจะหนักหนาอะไรนักหนา?
ใช้หุ่นเชิดมายกระดับคุณภาพชีวิตแล้วมันผิดตรงไหน การบำเพ็ญเซียนก็ใช่ว่าจะต้องมาทนทุกข์ทรมานเสียเมื่อไหร่ ถ้าชีวิตมันยังไม่ดี แล้วจะมีชีวิตอมตะไปหาพระแสงอะไร?
หา?
บำเพ็ญเพียร?
หุ่นเชิดนั่งสมาธิสิบกว่าตัวของข้าอุตส่าห์บำเพ็ญเพียรแทนข้าหามรุ่งหามค่ำจนเครื่องร้อนควันโขมงไปหมดแล้ว! หากข้ายังจะบำเพ็ญเพียรด้วยตัวเองอีก ก็เท่ากับไม่เห็นหัวหยาดเหงื่อแรงงานของพวกมันน่ะสิ!
