อย่างที่รู้ๆ ว่าผมหล่อแค่ไหน คงคิดว่าต้องมีสาวๆ มาตามติดใช่ป้ะ แต่หื่อ ไอ้เวรนี่มาแทน
"มึงอย่าตามกูมาได้ป้ะ"
"กลัวหลง"
"หลงบ้านมึงอ่ะ มาอยู่ไทยตั้งปีกว่าแล้วหลงก็เหี้ย"
"ความจำไม่ดี"
"แล้วยังไง จะให้กูยกเซลล์ความจำในสมองกูให้มึงหรอ"
"ก็ดีนะ"
"ดีบ้าไร รำคาญอ่ะรำคาญ ทำไมมึงต้องเป็นผู้ชายด้วย ทำไมไม่เป็นผู้หญิง! "
"แล้วทำไม"
"ก็มึงอยู่แต่กับกู คนอื่นเค้าคิดว่ากูเกย์แล้วเนี่ย"
"ช่างคนอื่นดิ"
"ไม่ช่าง"
ผมเดินทางเท้าหนีซันไปเข้าร้านสิบบาทแล้วเดินโกยเอาของในนั้นมาคิดตัง
"สามร้อยเก้าสิบค่ะ" ผมจ่ายตังแล้วเดินออกมา ซันยืนมองผมสลับกับถุงของที่ซื้อมา
"อะไร"
"ซื้ออะไรมาบ้าง"
"เสือก เรื่องของกู"
"อ่ะ" ผมมองพวงมาลัยดอกมะลิที่ซันยื่นมาให้ผม
"ซื้อให้กู? "
"อ่าห้ะ ชอบมั้ย"
"ชอบ...พ่องสิ! ดอกดีๆ มีไม่ซื้อมึงซื้อพวงมาลัยมาไหว้กูรึไง"
"ใช่ คนขายเขาบอกว่าให้คนที่เราเคารพรัก กูรักมึงกูเลยซื้อมาให้"
"..." ผมถึงกับพูดไม่ออกใบ้แดกไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ "ขอบใจ แต่ทีหลังไม่ต้อง โอเค๊"
"โอเค กลับห้องเลยไหม"
"ยัง ว่าจะไปซื้อของแดกหน่อย"
"หิวแล้วหรอ"
"นิดหน่อย"
ผมสั่งข้าวผัดกับของหวานมา ส่วนซันมันสั่งแค่ข้าวมันไก่ ระหว่างรอซันมันก็นั่งจ้องผม จริงๆ สังเกตว่าจ้องตั้งแต่ก่อนเข้าร้านแล้วมั้ง
"มองอะไรวะ ไม่เคยเห็นคนหล่อหรอ"
"อยากมอง"
"มองบ่อยๆ กูจะคิดว่ามึงโรคจิตแล้วนะ"
"แค่มองเอง หวงหรอ"
"..." ผมเมินซันลุกไปสั่งของหวานเพิ่มแล้วกลับมานั่งรอ
"สั่งมาเยอะจะกินหมดไหม"
"หมดน่า"
"แน่ใจ"
"เออ" พอของกินมาเสิร์ฟผมก็กินเลย แต่กินข้าวหมดกินของหวานต่อก็เริ่มไม่ไหวว่ะ ผมฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะพร้อมกับกุมท้องตัวเอง
"อิ่มแล้วหรอ" ผมพยักหน้า "ไหนบอกจะกินหมด"
"ก็มันอิ่ม"
"ที่เหลือจะทำยังไง เหลือเยอะเลยนะ" ผมเงยหน้าขึ้นมอง
"ทิ้งไว้นั่นได้ปะ"
"ไม่ได้ ก่อนไปสั่งเพิ่มก็เตือนแล้ว"
"เออน่า ทำไมดุวะ"
"ไม่ได้ดุ"
"นี่แหละดุ ป๊ากูยังไม่ดุกูขนาดนี้เลย"
"กูไม่ใช่ป๊ามึงไง"
"เออๆ งั้นกินช่วยกันได้ป้ะ"
"อืม"
"มึงยิ้มอะไร"
"ยิ้มไม่ได้? "
"มันก็ได้" ผมนั่งหลังตรงแล้วหยิบช้อนตักของหวานเข้าปากสองสามคำ "กูอิ่มแล้ว"
"อย่ามาทำเสียงหงอย ทีหลังคิดดีๆ ก่อนว่าจะกินหมดไหม"
"ค้าบ มึงจะเป็นพ่อคนที่สองกูเลยไหมถ้าจะขนาดนี้"
"ได้หรอ ไหนเรียกแด๊ดหน่อยสิ"
"แด๊ด"
"..."
"หน้าแดงว่ะ แด๊ดๆๆ "
".////."
"แด๊ดดดด"
"พอ"
"แด๊ดค้าบ แด๊ด"
"ไซเรน"
"ว่าไงครับแด๊ด"
"...แม่ง" ซันเบือนหน้าหนีผม ผมยิ้มออกมาเมื่อรู้จุดอ่อนคนตรงหน้า
"ขี้เขินหรอมึงอ่ะ"
"เช็คบิลครับ"
"อ่าว แล้วไหนบอกกูกินให้หมดมึงรีบเช็คบิลซะล่ะ"
"อิ่มแล้วไม่ใช่หรอ"
"ก็ใช่"
หลังเช็คบิลเสร็จผมกับซันเราก็กลับห้องกัน ใช่ฮะ ผมกับซันเราอยู่ด้วยกัน หมายถึงอยู่ห้องด้วยกันแบบหารค่าห้อง ไม่ได้มีอะไรเกินเลยนะ
แกร๊ก
ซันเปิดประตูเดินนำผมเข้าไปเปิดไปไฟในห้องแล้วกระโดดขึ้นนอนแผ่หลาบนเตียง ผมก็วางของที่ไปช็อปวางไว้แล้วมานอนเล่นบนเตียงข้างๆ ซัน ทำไมถึงข้างหรอ? ก็มันมีเตียงเดียว -*-
เตียงเดียวสำหรับผู้ชายร่างควายๆ เหมือนกันสองคน //มองบน
"อิ่มเลยดิ ย่อยยัง"
"ยัง หนักท้องอยู่" เมื่อบรรยากาศเงียบเกินไปผมก็ชวนคุย "นี่ซัน มึงรู้ป้ะ ใส่แว่นกับไม่ใส่แว่นมันไม่เกี่ยวว่าเรียนเก่งเรียนไม่เก่งเลยนะ มันเกี่ยวกับหูต่างหาก"
"หะ? "
"แว่นไง มันเกี่ยวกับหูไม่ได้เกี่ยวกับการเรียนเก่งไม่เก่ง"
"...อืม นี่มุข"
"yeah"
"..."
"ขำให้หน่อยดิ คนเล่นมันน้อยใจนะเว้ย เล่นแล้วไม่มีใครขำอ่ะ"
"งอแง"
"อย่า มึงอย่าใช้คำที่มันน่ารักมุ้งมิ้งกับกู กูรับไม่ได้"
"ใช้ไปแล้ว"
"เฮ้ออ"
"งั้นลองเล่นอีกสักมุข จะขำให้"
"ขำแน่นะ"
หงึก
"จมูกขอองคุณนี่คือเป็นห่วงแล้วรอดใช่ไหมครับเนี่ย"
"...."
"แคร์ (รอด) แครอทไง"
"....."
"เอิ่ม ตั้งสติดีๆ นะ แล้วคิดตาม เป็นห่วงคือแคร์ แล้ว รอด ก็เลยเป็น แค (รอด) แครอท"
"...อ๋อ อืม แล้วทำไมถึงชอบเล่นมุข โดยเฉพาะมุขที่มันไม่ขำ"
"มึงไม่คิดบ้างหรอว่าคนที่คิดมุขได้นี่มันอัจฉริยะแค่ไหน ยิ่งมุขมันซับซ้อนมันก็ยิ่งน่าค้นหา มันทำให้อยากรู้คำตอบ พอเรารู้คำตอบเราก็จะแบบ อ๋อออ หรือจะอุทานบอกอะไรก็ตาม เนี่ย มันทำให้คนคิดไม่ถึง กูคิดว่ามุขที่เล่นแล้วแป้กๆ นี่คนคิดได้คือสุดยอดอัจฉริยะ มึงไม่ว่างั้นหรอ หรือคิดว่าไง"
"อืม เป็นคนที่มีความคิดแปลกๆ นะ"
"แปลกหรอ"
"มัน...ไม่เหมือนใครดี"
"นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องการ กูไม่ต้องการเหมือนใครและไม่อยากให้ใครเหมือน"
"กูว่าไม่น่าจะมีคนอยากเหมือนมึงหรอกมั้ง"
"อ้าว ดูแพงนัก คนอยากเหมือนกูเยอะแยะ"
"เดี๋ยวนะ ดูแพง เคยได้ยินแต่ดูถูก"
"มึงไม่คิดตามอีกแล้ว ดูถูกมันแบบ มันไม่โอเคอ่ะ มันต้องดูแพงสิถึงจะดี เข้าใจ๊"
"อ่า เข้าใจๆ กลับมาพูดมากได้เหมือนเดิมแสดงว่าย่อยแล้วถูกมั้ย"
"ไม่! ยังไม่ย่อย! "
"อย่าแสดง มึงเห็นกองที่มึงแดกตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วไหม ส่งกลิ่นแล้วนะ ไปล้าง"
"ซันนน ใครสอนมึงพูดคำว่าแสดง"
"เห็นเพื่อนผู้หญิงเขาพูดกัน มันมีความหมายไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ"
"เออไง โครตเจ็บอ่ะ มึงทำร้ายกูมากรู้ไหม คำว่าแสดงเนี่ย ฮึ กูงอนมึงแล้ว"
"เรื่องของมึง"
"อ๊ะ" ผมอ้าปากเหวอ นานๆ ทีจะใช้ลูกงอนมึงหักหน้ากูแบบนี้เลยหรอ! "กูไม่อยากล้างงง กูขอเลื่อนวันได้ไหม นะๆๆ "
"ไปล้าง" ...อ้อนก็ไม่ได้หรอ ไอ้เหี้ยโครตหน้าแตก นานๆ ทีจะใช้ทำไมเป็นแบบนี้วะ!
"เออ! ล้างก็ได้!! เออ!!! "
"อย่างอแง"
"งอแงห่าไร มึงอ้ะง้องแง้ง! "
"โกรธหรอ"
"เหอะ กูอารมณ์โครตดี สบ๊าย! "
"ดีแล้ว"
"..."
ผมลุกจากเตียงไปนั่งล้างจานจนเสร็จแล้วมานอนกอดหมอนข้าง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองว่าอีกคนมันกำลังทำอะไร
อ่อ ถอดเสื้อผ้า
"จะอาบน้ำแล้วอ่อ"
"อือ"
"แล้วจะแก้ตรงนี้? "
"ทำไม เขินก็อย่ามองสิ"
"เหอะ มึงคิดว่ากูเป็นสาวน้อยหรอ" ผมจ้องซันที่กำลังถอดเสื้อผ้าออก
"มองขนาดนี้มึงคิดไรกับกูปะ"
"ไม่"
"รีบตอบจังนะ" ซันถอดเสื้อออกหมดเหลือแค่ท่อนล่างที่ยังไม่ถอดและใส่กางเกงอยู่ "เปลี่ยนใจละ วันนี้กูไม่อาบดีกว่า" จริงๆ จะว่ามันสกปรกก็ไม่ได้เพราะผมขี้เกียจอาบผมก็ไม่อาบเหมือนกัน แต่ไม่เกินสองวันหรอกน่า อย่ารังเกียจผมอะ
"ซัน" มันเดินมาที่เตียงแล้วคร่อมผม "เอาอะไร หรือจะเอาหมอนข้าง เอาไปดิ" ผมเอื้อมมือหยิบหมอนข้างข้างตัวมายื่นใส่หน้าซัน มันทำท่าจะหยิบแต่มันก็ไม่หยิบ ซ้ำยังลงน้ำหนักตัวทั้งหมดมาทับตัวผมอีก "มึงคิดว่ามึงเป็นสาวน้อยโลลิหรอ ตัวเล็กๆ ตัวบางๆ มาทับกูเนี่ย ห๊ะ"
"เหนื่อยอะ"
"เหนื่อยอะไร วันนี้มึงดุกู มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู"
"อย่างอนดิ ขี้เกียจง้อ"
"พูดเหมือนมึงง้อ ไม่เคยจะง้อสักครั้งเถอะ"
"อยากให้ง้อว่างั้น"
"มึงลุกสักทีเถอะ คิดว่าตัวมึงเบาหรอ หนักเท่ามดงี้"
"ไม่ลุก"
"กูขอเตือนมึงครั้งสุดท้าย ลุก! "
"ไม่ลุก"
"โอเค งั้นกูเต็มที่เลยนะ"
"หะ"
ปู๊ดดดด
"ฮ่ะๆๆ ก็บอกแล้ว หอมป้ะล่ะ"
"เอาตูดให้กูดมดิ เดี๋ยวรู้ว่าหอมไม่หอม"
"อี๋ ไม่รังเกียจหรอวะ เป็นกูกูอี๋นะ"
"ได้นะ ถ้าเป็นมึง"
"อี๋เลี่ยน ลุก กูจะไปเคลียร์ตูด"
"ฮ่าๆๆๆ "
หัวเราะอะไรของมัน เส้นตื้นหรอ
ไม่มีคอมเม้น