ขลุกๆ

ผมตื่นมาเพราะไอ้เสียงขลุกๆ ขลักๆ อะไรของมันก็ไม่รู้

"ทำไรวะ" มันไม่ตอบแต่ยกถุงก๋วยเตี๋ยวกับบะหมี่ให้ผมดู "ลงไปซื้อหรอ"

พยักหน้า

"ของกูบะหมี่นะ มึงเอาก๋วยเตี๋ยว" มันทำหน้างง "งงอะไร" มันส่ายหน้า

"ไม่คิดว่าผม...กูจะกินสองอย่างเหรอ"

"..." เออว่ะ

"^_^"

"ยิ้มอะไร"

"ล้อเล่น" ล้อเล่น! Animal เอ้ย

เนื่องจากผมยังงอลมันอยู่ ตอนนี้ก็ช่างของกินแล้วกัน

พรึ่บ

"ไปไหน"

"อาบนํ้า ล้างหน้า แปรงฟัน จะมาอาบกับกูมั้ยล่ะ"

"ได้เหรอ"

"ประชดโว้ย"

"หึ" ผมไม่สนใจมัน เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องนํ้า

15 นาทีผ่านไป

ปึง

ผมเปิดประตูห้องนํ้าออกมาก็ไม่เจอดิวแล้ว สงสัยมันเรียนเช้า

ผมจัดการถอดผ้าเช็ดตัวออกแล้วเริ่มสำรวจเรือนร่างตัวเอง

"วันนี้ไม่มีเรียน ไปไหนดีว้าาาาา" ผมยืนอยู่หน้ากระจก มองดูตังเองตั้งแต่ปลายผมจรดเล็บเท้า อืม...ซิกแพกหน่อย แขนก็เริ่มไม่มีกล้าม คงต้องออกกำลังกายหน่อยละ ชวนเรนไปดีมั้ย ...นะ

แม่งเอ้ย นึกถึงมันอีกแล้ว ทำไงให้ลืมวะ บอกตัวเองลืมๆๆ แต่แม่งก็ลืมไม่ได้สักที

พรึ่บ~

"อ่า..." ไอ้ดิวโผล่หัวขึ้นมาจากข้างเตียง แล้วหน้ามันก็แดงขึ้นเรื่อยๆ

"อะไร ไม่สบายหรอ"

"เอ่อ" แล้วผมก็หันมามองตัวเอง อ้อ ผมเปลือยอยู่นี่นา เดี๋ยวนะ...

ผมเบิกตากว้างขึ้นจนลูกตาแทบจะกระเด็นออกมา

เฮ้ย ไม่ได้ๆ เราต้องรักษาหน้าไว้ก่อน

"อะไรของมึง มึงก็ผู้ชาย กูก็ผู้ชาย อายอะไร" ผมทำท่าไม่สนไม่แคร์แล้วเลือกเสื้อผ้าใส่

"ไว้ใจกูได้แล้วหรอ"

"อะไร" ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

"ก็เราพึ่งรู้จักกัน แต่มึงมาเปลือยแบบนี้" ดิวมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ซุกซน ไม่ๆ คนอย่างมันเนี่ยนะเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่มั้ง

"แล้วไง" ผมทำท่าไม่สนใจ แต่มันก็จริงอะ รีบใส่เสื้อผ้าดีกว่า

ระหว่างใส่เสื้อผ้าผมก็แอบเหลือบไปมองบ้าง สิ่งที่เห็นคือดิวกดยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมด้วยความเร็ว ถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็นแน่ๆ

3 นาทีผ่านไป

"มึงไม่ไปเรียนอะ"

"อาจารย์ยกคลาส วันนี้ไม่มีเรียน"

"อ่อ"

ตริ๊งๆๆ

'ปัญปัญ'

ปัญปัญคือแม่ผมเอง แต่ผมต้องพูดสุภาพด้วยทุกครั้งไม่งั้นโดนหักค่าขนม แต่ใครมันจะไปพูดครับต่อหน้าคนที่บอกไม่ให้พูดครับกันล่ะ น่าขายหน้าจะตายไป

ผมเดินออกมานอกระเบียงแล้วกดรับสาย อะแฮ่มๆ ต้องพูดเสียงให้ร่าเริงด้วย

"คร้าบบบบ ปัญปัญ~" แอะ แหวะๆๆๆ จะอ้วกโว้ย ฮึบไว้เบคิงส์ฮึบไว้

" (ดีคับลูก~ วันนี้ว่างมั้ยจ้ะ) "

"ว่างค้าบบบ"

" (มาหาปัญหน่อย~ ปัญคิดถึง) "

"มันร้อนอ่ะปัญปัญ เค้าขี้เกียจ"

" (นะๆ ชวนเพื่อนมาก็ได้ เดี๋ยวปัญปัญพาไปร้านอาหารเปิดใหม่ อร่อยมว๊ากก) " อร่อยเหรอ ผมซู้ดน้ำลายที่กำลังจะไหลแล้วพูดต่อ

"ปัญเลี้ยงใช่ปะคับ"

" (Yeah.) "

"งั้นโอเค เดี๋ยวออกรถตอนนี้เลย"

" (เยี่ยม อย่าลืมชวนเพื่อนมาด้วย) "

"ค้าบบบ" แล้วปัญปัญก็ตัดสายไป

แล้ว...ชวนเพื่อนไปทำไมอะ ดีใจจนลืมถามเลย =_=

"คุยกับใคร"

"เหี้ย!!! " ตกใจหมด จู่ๆ ก็โผล่มากระซิบข้างหูคนอื่นแบบนี้ ขนลุกไอ้สัตว์

"คน" แต่เดี๋ยว มันได้ยินที่ผมพูดครับไหมวะ ลองนึกถึงตัวเราที่พูดหยาบ แล้วก็บอกให้เพื่อนไม่ต้องพูดครับ แต่เรากลับมาพูดซะเองนี่.... "มึงมานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ตั้งแต่แรก" มันพูดเสียงเรียบ

ตั้งแต่แรก ตั้งแต่แรก ตั้งแต่แรก

ตั้งแต่แรก ตั้งแต่แรก ตั้งแต่แรก

"O_O"

"เป็นอะไร"

"มะ มึงห้ามไปบอกใครว่ากูพูดครับนะ" ขืนไปบอกใครเข้า คนอื่นเขารู้คงได้หน้าแตกยับแน่

"..." ดิวเงียบ ไม่นะ ถ้ามันบอกคนอื่นไปแล้วกูจะเอาหน้าไว้ที่ไหน ก็ไว้ที่เดิมนั่นแหละ ถามเองตอบเอง ประสาทแล้วกู

"มึงอยากได้อะไรบอกมาเลย แลกกับที่มึงห้ามบอกใครว่ากูพูดครับ"

ดิวนิ่งคิดก่อนจะกล่าว

"ตอบคำถามผมก็พอ" ดูเหมือนมันจริงจัง เฮ้อ...

"จะถามอะไรก็ถามมา"

"คุยกับใคร"

"คน"

"ตอบดีๆ "

"ดีๆ " แล้วมันก็ทำหน้าตาเหมือนโลกจะแตก "อ่ะๆ ตอบๆ คุยกับแม่"

"แล้วจะไปไหน"

"ไปหาปัญปัญ..." ว๊ากกก เผลอเรียกชื่อปัญปัญ ก็มันติดเรียกแบบนี้นี่หว่า "O_o..ไปหาแม่!"

"เรียกปกติก็ได้"

"หึ! " เออ ปัญปัญบอกชวนเพื่อนนี่หว่า "อ่ะ ไหนๆ มึงก็รู้เรื่องพวกนี้ละ ไปเป็นเพื่อนกูเลย" มันทำหน้างง ซึ่งตอนนี้ผมก็หิวแล้ว หิวแบบ หิวมากกกก

ไม่ไหวละ ถ้าไปตอนนี้ได้กินเร็วกว่าเดิม ของอร่อยๆ หื้ม~ นํ้าลายไหลไ

ไม่รอละผมรีบคว้ามือไอ้ดิวมาจับแล้วรีบวิ่งลงมาจากบรรได

"เร็วๆ หน่อยดิวะ หิว!!! " ผมบ่นมันเพราะมันลงช้านิดหน่อย แต่ก็ถือว่าช้าอ่ะ มือมันก็ใหญ่กว่ามือผมแต่ก็อุ่นดี

ผมลากมันมาถึงรถแล้วยัดมันเข้าเบาะ จากนั้นก็ขับรถด้วยความเร็วโครตๆ จนถึงบ้านปัญปัญ

"งุ้ย>.<" ปัญปัญทำหน้าดีใจ "เพื่อนลูกน่ารักจุง ปัญนึกว่าแฟน>_<"

"แฟนอะไรปัญ อย่ามั่ว"

"พูดห้วนๆ แบบนี้ได้ไง หักเงินค่าขนม!!! "

"ป๊านนนนน ผมขอโทษ ขอโทษนะค้าบบบบ นะคับๆๆ " ผมวิ่งไปกอดปัญ แล้วซุกหน้าเข้าไหล่ปัญปัญ

ปัญปัญผลักหัวผมออกอย่างแรง

"โอ๊ยปัญ~ คิงส์เจ็บบบบ"

"สำออย"

"เอ้า ก็ปัญ..."

"เถียงคำไม่ตกฟาก หักค่าขนมอีก10%"

"อ๊าก~ ม่ายยยย ฮึบ ปัญค้าบบบ ให้ผมทำอะไรก็ได้ ยอมแล้ว"ปัญยิ้ม

"ยอมจริงนะ"พยักหน้า"หอมแก้มเพื่อนหน่อย เอาสองข้าง"

"แหม ปัญนี่พูดเล่นเก่ง" ปัญมองด้วยสายตาพิฆาต "แล้วหอมแก้มปัญไม่ได้หยออออ"

"ไม่! " โอเค! เคลียร! ์! ชัด!!! เต็มปากเต็มคำ!!!!

"ขอโทษนะดิว" มันพยักหน้า

จุ๊บ~

"เยี่ยมมาก ไม่ตัดละ ให้อภัย" ได้ยินคำนี้แล้วผมแทบจะกราบตีน เอ๊ย เท้าเสด็จแม่เลยทีเดียว